strony projektów

OSTROWSKI / OSTROWSKA

wydarzenie wielodniowe, 2018.12.14 - 2019.01.02
w ramach projektu Galeria Warzywniak
Kliknij tu, aby przejść do szczegółowego opisu wydarzenia na stronie projektu.

SŁAWOJ OSTROWSKI (1943-2018)
Wybitny rzeźbiarz, pedagog, wychowawca wielu pokoleń gdańskich rzeźbiarzy. W latach 1963-1969 studiował w PWSSP w Gdańsku na Wydziale Rzeźby. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1969 w pracowni prof. Alfreda Wiśniewskiego. W tym samym roku rozpoczął pracę na uczelni u prof. Adama Smolany. Był profesorem ASP w Gdańsku, prowadził Pracownię Rzeźby. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1996. Był prodziekanem (1990-1993), dziekanem (1993-1996 i 2005-2012) Wydziału Rzeźby oraz prorektorem ASP (1996-2002). W okresie 1970-1982 należał do ZPAP, a od 1983 był członkiem ZAR. Był organizatorem i komisarzem generalnym II Międzynarodowego Triennale Rzeźby Portretowej w Sopocie (1989), członkiem jury wielu ogólnopolskich wystaw i konkursów rzeźbiarskich. Twórczość Sławoja Ostrowskiego skupiała się wokół postaci ludzkich. Były to charakterystyczne figury, torsy, popiersia, głowy. Tworzywem było drewno polichromowane, kamień i brąz. Był autorem pomników i rzeźb plenerowych, m.in.: pomników prezydenta Leona Barciszewskiego w Bydgoszczy (1987), Antoniego Abrahama w Pucku (1989), Jakuba Wejhera w Wejherowie (1990), kardynała Bolesława Kominka we Wrocławiu (2005), „Ofiar Grudnia 1970” w Gdyni (współautor, 1993) oraz ławeczki Güntera Grassa w Gdańsku (2001/2015), fontanny „Tancerka z parasolką” w Gdańsku (2001), fontanny „Ptaki wodne” w Gdańsku (2008), kamieni pamiątkowych poświęconych Dariuszowi Kobzdejowi w Gdańsku (2000) i Zbigniewowi Herbertowi w Sopocie (2001). Brał udział w wielu wystawach w Polsce i za granicą. Był laureatem licznych konkursów rzeźbiarskich.

W swoim artystycznym credo Sławoj Ostrowski pisał: „Kolejne epoki tworzą własne wizerunki, tworzą własne kanony. Człowiek to przybliża się, to oddala od swej podobizny. Podzwonne dla portretu wybijano niejednokrotnie, a jednak tradycja portretu trwa, bo potrzeba nieustannego potwierdzania siebie w obrazie czy rzeźbie jest nadal silna. Chcemy wiedzieć jacy jesteśmy i jaki był człowiek w przeszłości. …Portret współczesny pragnie wniknąć w sferę przeżyć wewnętrznych człowieka, odsłonić to, co nieznane, oddalając pojęcie portretu jako wyobrażenia jednostki z zamiarem ukazania człowieka uniwersalnego. Jednakże portret pozostaje i chyba powinien pozostać jako obraz wybranego z milionów człowieka, konkretnej jednostki, przenosząc go w znacznie dłuższy niż życie ludzkie wymiar czasu.”

MAGDALENA BEATA OSTROWSKA
Absolwentka Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku z pracowni podstaw rzeźby prof. Alberta Zalewskiego, dyplom w pracowni prof. Franciszka Duszeńki.